Το σχολείο μας βρίσκεται στον συνοικισμό Βότση, ο οποίος πήρε το όνομά του από τον ΝΙΚΟΛΑΟ ΒΟΤΣΗ

Ο Νικόλαος Βότσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1877 και ήταν γιος του Ιωάννη Βότση και της Μαρίας Κουντουριώτη. Καταγόταν από παλιές οικογένειες και ήταν ανιψιός του Παύλου και του Ιωάννη Κουντουριώτη καθώς και δισέγγονος του Γεωργίου Κουντουριώτη. Αποφοιτώντας από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων τοποθετήθηκε στο Θ/Κ ΥΔΡΑ όπου και έλαβε μέρος στον θαλάσσιο αποκλεισμό της Κρήτης στις αρχές 1897.

Υπήρξε μέλος του πληρώματος των πρώτων ωκεανοπόρων του Βασιλικού Ναυτικού το 1900, όπου με το Εύδρομο "ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΜΙΑΟΥΛΗΣ" έφθασαν στις Η.Π.Α.

Στη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου πέτυχε κάτι που θεωρούνταν ακατόρθωτο. Με τις πρώτες ναυτικές συμπλοκές στις 18 Οκτωβρίου του 1912, κυβερνώντας το Τορπιλοβόλο 11 εισήλθε στο οχυρωμένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης χωρίς να γίνει αντιληπτός, όπου και εκτόξευσε τρεις τορπίλες κατά του τουρκικού θωρηκτού "Φετχί Μπουλέντ" 3.000 τόνων, με αποτέλεσμα οι δύο τορπίλες να ευστοχήσουν το τουρκικό πολεμικό πλοίο, να βυθιστεί και ο Ν. Βότσης να αποχωρήσει χωρίς καμία απώλεια.

Η πρωτοβουλία αυτή που ανέλαβε ο Ν. Βότσης πέτυχε χάρη στην ψύχραιμη εκτίμηση και τη γενναιότητα του καθώς δεν κινδύνευε μόνο να αναγνωρισθεί από τον εχθρό αλλά και από το ναρκοπέδιο το οποίο προσπέρασε.

Μετά από την επιτυχία του αυτή κυβέρνησε τα θωρηκτά Κιλκίς και Λήμνος και διετέλεσε Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1921 - 1922. Προάχθηκε σε υποναύαρχο και αποστρατεύθηκε κατόπιν αιτήσεώς του το 1922. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1931 και η κηδεία του έγινε στις 24 Σεπτεμβρίου. Σήμερα, προς τιμήν του, το όνομά του φέρει η πυραυλάκατος του Πολεμικού Ναυτικού, ΤΠΚ ΒΟΤΣΗΣ (Ρ-72).

ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ ΒΟΤΣΗ

Όλη η έκταση του συνοικισμού Βότση, καθώς και οι γειτονικοί του, ήταν χωράφια των Πυλαιωτών (Καπουτζηδιανών) και ενός Τούρκου τσιφλικά, του Χαμδή Μπέη. Η περιοχή ονομαζόταν «βουβαλόστρατα», επειδή ήταν πέρασμα βουβαλιών των κτηνοτρόφων της Πυλαίας. Εκτός των κτηνοτροφικών προϊόντων, η καλλιέργεια της μπάμιας και η αμπελοκαλλιέργεια ήταν οι κύριες ασχολίες των γεωργοκτηνοτρόφων της περιοχής μέχρι και τη δεκαετία του ’60.

• Ειδικότερα, η περιοχή ανατολικά της Εθν. Αντιστάσεως ονομαζόταν στην τουρκική Γενή Τσαούς, δηλαδή «Καλός Λοχίας».
• Το 1916 οι Άγγλοι, σε έκταση περίπου 100 στρεμμ., δημιούργησαν ένα συμμαχικό καταυλισμό που χρησίμευε ως μηχανοστάσιο και έμπεδο για τους στρατιώτες του Ινδικού Τάγματος. Αυτός ο καταυλισμός βρισκόταν μεταξύ των σημερινών οδών Μ. Αλεξάνδρου - Ανατ. Θράκης - Έκτορος - Περικλέους - Κεραμοπούλου.
• Τη διετία 1917-18 οι Άγγλοι δημιούργησαν και το συμμαχικό νεκροταφείο.
• Αυτή την περίοδο έφεραν το πρώτο νερό με σωλήνες από το Χορτιάτη για τις ανάγκες του νεκροταφείου και των λοιπών εγκαταστάσεών τους. Επίσης, πραγματοποίησαν πολλές γεωτρήσεις για να βρουν νερό το οποίο εντόπισαν περίπου στη συμβολή των οδών Καλαντίδου και Λασάνη. Με σωλήνες μετέφεραν το νερό αυτό σε μεγάλη δεξαμενή πίσω από το 7ο Δημ. Σχολείο (γωνία Λασάνη-Καισαρείας).
• Το 1923 δίπλα από το συμμαχικό νεκροταφείο δημιουργήθηκε το δημοτικό (τότε κοινοτικό) νεκροταφείο Καλαμαριάς.
• Οι Άγγλοι αναχώρησαν από το συνοικισμό το 1925. Πούλησαν τον καταυλισμό με όλες τις εγκαταστάσεις στον αγγλοεβραίο επιχειρηματία Κάμπελ το όνομα του οποίου πήρε αρχικά ο συνοικισμός.
• Το 1932 ο συνοικισμός Κάμπελ μετονομάζεται σε συνοικισμό Στυλιανού Γονατά, που εκείνη την περίοδο ήταν Υπουργός Γενικός Διοικητής Μακεδονίας (16 Δεκεμβρίου 1929 - 4 Νοεμβρίου 1932).
• Τον Νοέμβριο του 1933 εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης το καταστατικό ίδρυσης του Εξωραϊστικού Συλλόγου Ναυάρχου Νικολάου Βότση.
• Το 1934 δόθηκε στο συνοικισμό το όνομα «ΒΟΤΣΗΣ» προς τιμή του ένδοξου υποναυάρχου Νικολάου Βότση που κατάφερε να βυθίσει την τουρκική ναυαρχίδα στο λιμάνι της Θεσ/νίκης κατά τον αγώνα της απελευθέρωσης τον Οκτώβριο του 1912.